Od lat mój stosunek do modelingu (takiego z prawdziwego zdarzenia, z okładek kolorowych pism, brukowców, plakatów) jest więcej niż sceptyczny... Pozowanie? Ktoś powie, że przecież "to też trzeba umieć. To sztuka.". A ja zapytam na przekór "jakaż to sztuka?". Fantastycznie, że dana osoba ma świadomość własnego ciała - potrafi nad nim panować; potrafi "sterować" mimiką, "ugrać" daną emocję, a jeszcze... jeżeli dodatkowo natura była tak hojna, że obdarowała "odpowiednimi" walorami jak na obecne standardy kulturowe - sukces gwarantowany... wizerunek na sprzedaż - jak uroczo! Aplauz i zachwyt na stojąco! Wciąż szukam nadzwyczajności w zwykłości szarych ludzi... bez tego ciśnienia na ideały. Szukam piękna, tam gdzie potencjalnie go nie ma. Oczywistości nudzą, nużą... Jak wiecie - zajmuje się autoportretem, ale to na czym się skupiam... w minimalnym stopniu dotyczy samego pozowania... Mnóstwo nerwów, stresu, czasu, kosztuje mnie znalezienie pomysłu "jak po raz setny pokazać tą samą twarz w inny sposób?" oraz jakie rozwiązania techniczne zastosować. Ma być ciekawie, inaczej niż dotąd... Ci, którzy znają mnie bezpośrednio, wiedzą też, że mam tylko 150 cm wzrostu (w kapeluszu!), otyłość (z którą walczę od miesięcy), potworne problemy z trądzikiem oraz umiarkowaną niepełnosprawność ruchową - zdawałoby się - wszystko, co najgorsze... co mogłoby być przeszkodą do zrealizowania interesujących, dobrych zdjęć.
Idę pod wiatr... na przekór wszystkim, na przekór "dobrym radom", na przekór oczekiwaniom, mądrym sloganom z programów kobiecych, że "każda z was powinna mieć w szafie >>małą czarną<< oraz szpilki". Otwarcie przyznam, że nigdy nie miałam ani jednego ani drugiego. Piękno jest WSZĘDZIE - w tej starszej pani, której buzia pokryta jest zmarszczkami; w tym młodym chłopaku, który przez całe życie jeździ na wózku inwalidzkim; w tej dziewczynce, której skórę pokrywają blizny po oparzeniu wrzątkiem; w tej kobiecie - od lat borykającej się z anoreksją. To nie szata, nie kwas hialuronowy, nie perfekcyjnie zrobiony makijaż... Oczywiście - warto dbać o wizerunek... z głową - i robić to przede wszystkim dla własnego stanu ducha - podkreślając osobowość, a nie ją niszcząc, dewaluując cechy, które mogą być najwspanialszym atutem, dopełnieniem człowieka - jako spójnej całości.
